روزهای ما

بالاخره اون روز (بهتر بگم اون شب) رسید !!

ما پروژه پوشک گیری رو دقیقا روز بعد از ماه رمضان شروع کردیم و من همینطور گوشهام رو تیز کرده بودم که اون جمله ی طلایی رو بشنوم! "مامان جیش دارم!"

دیشب! بعله همین دیشب! ساعت ۴ یا ۵ بود (بسکه خواب آلود بودم نمیدونم دقیق چند بود!) یه دفعه بیدار شد، خواب آلود گفت: مامان جیش دارم!! (فقط مامان هاییکه بچه از پوشک گرفتن میدونن من چه حسی داشتم!!!)

پ.ن:
1. مطمئنا شنیدن دوباره این جمله صبر زیادی میخواهد، میدانم!
2. پست های تکمیلی در راه است!
3. زین پس به جای واژه ی طولانی و نامانوسه "چاه فاضلاب" میگوییم: چاضلاب! کوتاه، راحت، مطمئن! [دینگ دینگ]
4. لیلا! دیشب یه هو دلم برات تنگ شد! دلم برای قدیما که با هم تاااااااااااااااا نصف شب چت میکردیم! هعععیییی!

چیزی به پسرک میگوییم و میگوید: باشه!
من: [دو تا شاخ روی سرم + شکلک تعجب] الهی بمیرم بچه ام چقدر مظلوم شده امروز :((

از کنارش که رد میشویم، با نگاهش دنبالمان میکند. با محمد وارد مغازه میشویم خرید که میکنیم کنار پیشخوان ایستاده با یک هزار تومانی در دستش، قدش به پیشخوان هم نمیرسد، دلش یخمک میخواهد ولی مغازه دار میگوید که تمام شده است، جلوتر از ما راه افتاده، محمد نگاهش میکند، میگوید: نی نیه چرا پا بهنه [برهنه] است؟
چه جوابی دارم بدهم؟ بغض میکنم ...

پ.ن: نه الان زمستان است و نه این کودک خیابانی بود، ولی قبلا پستی داشتم که مربوط است.

لطفا شما هم اطلاع رسانی کنید.

گاهی فکر میکنم غرق شدن در روزمرگی ها باعث شده است خوشبختی ناشی از آن را نبینم.

این چند صباحی که همسرم نبود و "خانواده"مان از هم دور بود و "خانه ی خودمان" نبودیم فهمیدم من عاشق همین روزمرگی ها هستم. مخصوصا این روزها که برگشتنمان به خانه مصادف شده است با آخرین روزهای ماه مبارک رمضان و چقدر دلم میخواست از اول ماه خانه ی خودمان باشیم که ...

که یکی  دو ساعت مانده به افطار رادیو معارف را روشن کنم، همینطور که مقدمات غذا را اماده میکنم به رادیو گوش کنم .
سالاد درست کنم + ماست خیار، خربزه و هندوانه قاچ کنم، کتری را روی گاز بگذارم ...

صدای ربنا شروع شود (هرچند ربنای شجریان نیست ولی بازهم مرا میبرد به حال و هوای دیگری ...)
محمد سرک بکشد دم آشپزخانه و بپرسد: اذان شد؟؟

سفره را بچینم، سفره ای که به برکت ماه رمضان سرشار از نعمات خداست ...
بخوانیم اللّهُمَّ لَكَ صُمنا و ... افطار کنیم.

خدایا هزاران بار شکرت برای این روزمرگی ها، برای داشتن خانواده ای صمیمی و سرشار از آرامش، برای خانه ای که حتی پسرک هم خواستار برگشتن به آن بود.

‍پ.ن۱: میدانم مبهم است، برای همین نوشتم "برای دل خودم"
پ.ن۲: امشب بغض دارم، دلم دوستیهای قدیمیمان را با او میخواهد.

پ.ن: من براي هيچ كس نميتونم كامنت بذارم!

بعد نوشت: خدا روشكر خيلي بهتره ممنون از دعاهاتون

از اونجاييكه هيچ نوع خلاقيتي در ساخت داستان ندارم از شما كمك ميخوام!
به نظر شما چطوري يه پسر كوچولو (شخصيت داستان) ميفهمه كه ديگه نبايد ديگران رو بزنه؟
خودم يه داستان ساختم ولي ميخوام داستان هاي بيشتري بگم در اين باره! (اگه كسي مثل داستان خودم نگفت بعدا تو ادامه مطلب ميذارمش)

نظرات رو تاييدي قرار ميدم كه تحت تاثير نظرات ديگران قرار نگيريد و خودتون خلاقيت به خرج بديد !